سلام. یکی از خوانندگان عزیز توی یه کامنت خصوصی سوالی ازم پرسیده که من ترجیح می دم جوابش رو علنی بگم. ایشون پرسیدن:
واقعا خوش بحالتون که به این رشته علاقه مندید و کتابدار بودن رودوست دارید٬ من هم دانشجوی کتابداری هستم ولی هر چی تلاش میکنم به این رشته علاقه مند بشم اصلا نمیشه هیچ کدوم از دوستام هم علاقه ندارند و از سر اجبار این رشته رو میخونند چون اولویت های اول رو نیوردند و دراین رشته قبول شدند. شما چرا به این رشته علاقه دارین? چی دیدن از ین رشته؟
خانم/ آقای عزیز
سلام. ممنونم که این سوال رو پرسیدین. باعث شد که من یه بار دیگه احساس غرور کنم که توی زندگی ام به یه هدف بزرگ رسیدم : وارد کاری شدم که دوستش دارم. درسته که همش غر می زنم و از همه چی گله دارم اما اونها به خاطر خودم نیست. من دوست دارم همه کارشون رو کامل و بی نقص انجام بدن تا مجموعه ای که توش کار می کنیم کامل باشه اما خب عملا نمی شه و باعث می شه منم غر بزنم... القصه بماند... و اما جواب شما دوست عزیزم:
دوست من... من از بچگی عاشق کتاب و کتاب خواندن بودم اما تقریبا به هیچ کتابی دسترسی نداشتم. مدرسه مان کتابخانه نداشت. شهرمان کتابخانه و حتی کتابفروشی نداشت. تنها کتابهایی که من می خواندم کتابهای درسی ام بود. آنقدر عطش کتاب داشتم که در همان سالهای ابتدایی به چند جلد کتابی که پدرم داشت ٬ یک رساله مذهبی و چندین دفتر شعر از داستانهای شاهنامه و یک سری کتب مذهبی دیگر مثل کتاب معاد دستغیب ٬دستبرد می زدم و دزدکی می خواندم...بعدها فهمیدم که در آن دوران کودکی چه کتابهای نامناسبی خوانده ام (البته شکر خدا چیزی ازشون نمی فهمیدم
) بزرگتر که شدم شهرمان کتابخانه دار شد اما به دلایل امنیتی که آن روزها (اواخر دهه ۶۰ و اوایل ۷۰) در شهرهای کوچک مد بود من به عنوان یک جنس ضعیف اجازه نداشتم به کتابخانه بروم!!سالهای دبیرستان که شروع شد از راه های ممنوعه دستم به برخی کتابها می رسید. همکلاسی هایی که از خواهر یا برادرشون( ویا دخترعمو و دخترخاله و ...) که انها هم از یکی دیگه کتابی رو قرض گرفته بودن و با خواهش و تمنا و بدور از ذره بین ناظم و مدیر و معلم و مبصر و ...می توانستم کتابی را برای یک شب امانت بگیرم و بخوانم. چه شبها که زیر نور مهتاب کتاب خواندم یا زیر میز مدرسه سر کلاس جبر و ریاضی و فیزیک (برای همین هم هیچوقت نتونستم به این درسا خصوصا فیزیک علاقه پیدا کنم
) اونوقت بود که فهمیدم ای دل غافل من نباید علوم تجربی می خوندم... اما خب ناچار بودم تظاهر کنم که در آرزوی دکتر شدن هستم یا حداقل پرستارییا دبیری... اما در همان سالها یکی از همکلاسی هایم از خواهرش تعریف کرد که به شهر دیگری رفته بود و یک دوره کوتاه مدت کتابداری را گذرانده و در یک کتابخانه کار می کرد.
این اولین باری بود که من نام کتابداری را شنیدم... و این نام از ذهنم پاک نشد... آرزو داشتم منهم می توانستم روزی در یک کتابخانه کار کنم و بدون دغدغه تا می توانم کتاب بخوانم (کمتر از ده سال بعد به آرزویم رسیدم) با این حال پدرم دوست داشت که به دانشگاه بروم حالا اگر پزشکی نشد حداقل معلم بشوم. همان سالی که دیپلم ام را گرفتم کم مانده بود معلم شوم اما از بخت خوبم خدا نخواست و قسمت نشد.(من خاک پای همه معلم ها هستم... اما ذاتا خودم معلم خوبی نمی شدم)سال بعد رتبه خیلی خوبی آوردم... عمویم (که آن موقع خودش دانشجو بود و خیلی سرش می شدببخش عموجان) پیش بینی کرده بود که دست کم کم دبیری را بیاورم. اما...
وقتی دفترچه انتخاب رشته را باز کردم... دیدم رشته ای برای همه گروه ها آزاد اعلام شده به نام کتابداری.....
فورا ذهنم به ماجرای خواهر همکلاسی ام برگشت... دوره کتابداری و کار در کتابخانه...به آن دوستم دسترسی نداشتم...آن وقتها مثل الان نبود٬ وسایل ارتباطی آنهم در یک شهرستان کوچک خیلی محدود بودن... اما تصمیم ام رو گرفتم...هرچه باداباد... اما برای اینکه امید پدر و مادرم رو هم ناامید نکرده باشم ده رشته اول را دبیری انتخاب کردم ٬بعد شروع کردم تمام رشته های کتابداری را (البته از تهران(چون عاشق اون سردر دانشگاه تهران بودم که عکسش روی پنجاه تومنی های اون وقتا بود.
))که در دفترچه موجود بود انتخاب کردم... باقی رشته ها را هم برای خالی نبودن عریضه تفننی پر کردم.
لازم به ذکر است که قبل از من عمویم (همان عموی دانشجویم) برایم انتخاب رشته ای کرده بود به قول خودش یک یک!! با تمام احترامی که برایش قائل بودم و دوستش داشتم اون انتخاب رشته رو انداختم دور و برای اولین بار توی زندگی نوزده ساله ام خودم تصمیم گرفتم... و بعد به انتظار نتیجه نشستم.
وقتی نتایج اعلام شد (البته ناگفته نماندانتظار داشتم تهران قبول بشم کلا اون سال سازمان سنجش قاط زده بود هیچکی جایی که دوست داشت قبول نشده بود)...از شادی در پوستم نمی گنجیدم... انگار که پزشکی قبول شده بودم... کتابداری شیراز... اما همهمه ای در فامیل بوجود آمد که نگووو.....برخی به من زنگ می زدن که تبریک بگن...فکر می کردن حسابداری قبول شدم.....چه رشته خوبی....... اي بابا...فقط خودم می دونستم چقدر به رویام نزدیک شدم.
رفتن از يه شهر كوچيك به شهري در آنسوي كشور و تنها زندگي كردن تنها واهمه اي بود كه داشتم اما بزودي فهميدم كه اونهم در نوع خودش تجربه خوبيه... وقتي وارد دانشگاه شدم جو كلاس مون دقيقا همين چيزي بود كه اين خواننده عزيز تعريف كردن... اكثريت بچه ها از سر اجبار اومده بودن...و بیشتری هاشون انتخابای آخرشون کتابداری بود تا جاييكه منم جرات گفتن این حقيقت رو که اولویت سیزدهم من همین رشته کتابداری شیراز بوده رو تا مدتها نداشتم... فكر مي كردم ممكنه بريزن سرم و يه دل سير كتكم بزنن... وضعيت دانشجوهاي سالهاي بالاتر هم بهتر از همدوره اي هاي ام نبود...
اما بعد از يكي دو ترم وضعيت مون فرق كرد و كم كم جو صميمي تر شد و خيلي ها به رشته علاقمند شدن و كم كم منم تونستم اعتراف كنم كه عشق به كتاب و كتابخانه منو به اين راه كشوند... از همون ترم هاي اول به بهانه كارآموزي يا كاردانشجويي بيشتر وقتم رو توي كتابخونه مي گذروندم و از این خوشی که همش توی کتابها وول می خوردم سر از پا نمی شناختم...
اشتياقم براي ادامه تحصيل بيشتر و بيشتر شد و اينكه یه انگیزه قوی هم داشتم: ورود به دانشگاه تهران (خصوصا از اون در پنجاه تومني اش!) که يكي ديگه از آرزوهای بزرگم بود... و همون سال اول قبول شدم. اينبار دو خوشي رو با هم داشتم... رشته اي كه دوستش داشتم و دانشگاهي كه مي پرستيدمش... ديگه زندگي ام كامل بود...
خوشبختانه اون موقع ها (اوايل دهه ۸۰) وضعيت بازار كار كتابداري خيلي خوب بود... بطوريكه بين انتخابهايي كه داشتم مرتب دچار ترديد مي شدم... اما كتابخانه دانشگاهي رو ترجيح دادم به خاطر اينكه فكر مي كردم اونجا بيشتر تحصيلات دانشگاهي ام به دردم مي خوره تا كتابخونه هاي ديگه...
الان بعد از ده سال كار رسمي در كتابخونه هاي مختلف دانشگاهي قطعا مي تونم بگم توي هيچ كاري به اندازه اين كار موفق نمي شدم... وقتي از تهران به اينجا آمدم مدتي را در معاونت پ‍ژوهشي كار كردم اما نتوانستم خودم را با كار ديگري غير از كتابداري وفق دهم ...
دوست خوب من... اين ماجراي آشنايي٬ عشق و ايمان من به رشته و كارم بود... اما خيلي از دوستانم بعد از دانشگاه يا در همان دوران تحصيل به رشته شان علاقمند شدند و تا آخر راه را هم رفتند و الان استاد دانشگاه هستن... خواستن توانستن است... فقط بايد خودتان بخواهيد...
من از اين رشته آرامش ديدم... محيط كار آرام و كاري كه دوستش داشتم... اينكه هميشه نزديك كتابها هستم... اينكه كافي است دستم را دراز كنم (مثل زبل خان) و يك كتاب بردارم و روح سرگردانم را به او بسپارم... اينكه بين قفسه هاي كتاب راه بروم و كتابها را بو بكشم... اين رویا و آرزوي من از كودكي بوده...
و اين بود انشاي من....خدانگهدارتان
(به قول دکتر اصنافی: بدون هرگونه سوگیری)